Rozdział 2. Niepokój.

Na początku zapraszam wszystkich czytelników do odwiedzenia strony Katsumi, która rozpoczęła swoją twórczą działalność na blogspocie ;)  >> Shuunaka-Yaoi


Następnego dnia, jeszcze zanim lekcje się zaczęły, Tsuna zgarnął wszystkich swoich dostępnych w szkole strażników i zaciągnął do pustej klasy.

- Oi, Tsuna, co się stało? Masz jakiś problem? – spytał Ryohei.
- No nie do końca. Chciałem się was o coś spytać. – zaczął nie pewnie. W sumie, nie bardzo wiedział jak zacząć tę rozmowę i ją poprowadzić.
-  Mów co cię gryzie. Nam przecież możesz powiedzieć wszystko. – zachęcił go Yamamoto.
-  Okej. To o co chcę was spytać może zabrzmieć dziwnie, ale… znacie może kogoś kto nazywa się Hibrai Kyoya? Pamiętacie tę osobę, albo chociaż kojarzycie? – spytał lekko drżącym głosem, jednak wyraz twarzy był na tyle poważny by jego koledzy zastanowili się nad zadanym pytaniem z większą uwagą.
- Hmm, dziwne. Mam wrażenie, że ktoś taki był, ale za nic nie mogę go sobie przypomnieć. – mruknął Gokudera po dłuższej chwili.
- Czuję to samo. Gdy słyszę to imię mam wrażenie, że znałem tą osobę, ale jak chcę przypomnieć sobie jej wygląd… nie mogę. Tak jakby coś mnie blokowało. – odezwał się Ryohei patrząc po kolei na swoich kolegów.
- To dość niepokojące nie uważacie? Mam zupełnie te same odczucia co wy. – dodał swoje Yamamoto marszcząc brwi z konsternacją co było u niego naprawdę rzadkie.
- Uhm… tak jak myślałem.  – mruknął do siebie Tsuna zagryzając wargę.
- Teraz jak to sobie uświadomiłem zaczynam się niepokoić. – powiedział najstarszy z nich.
- I słusznie, nie tylko my o nim zapomnieliśmy. Wczoraj nagle mnie coś tknęło, że czegoś mi brakuje, a gdy wróciłem do domu okazało się, że faktycznie. Reborn zakłada, że tylko osoby uczęszczające do naszej szkoły straciły wspomnienia o Hibarim…-san.  Jednak my go kojarzymy, a przynajmniej mamy jako taką świadomość, że ktoś taki z nami był, a to dlatego, że byliśmy ze wszystkich osób najbliżej niego. – wyjaśnił Sawada swoim kolegom.
- To brzmi całkiem sensownie… jednak dla pewności zapytajmy parę osób czy kogoś takiego kojarzą… no i przede wszystkim ludzi z Komitetu Dyscyplinarnego, w końcu … - urwał nagle swój wywód Gokudera otwierając szerzej oczy. – Komitet… Ta osoba, ten Hibari… on nie miał czasem czegoś wspólnego z naszym szkolnym Komitetem od dyscypliny?
- Faktycznie, był ktoś taki, chyba był nawet ich szefem, tak mi się coś teraz kojarzy! – pochwycił Yamamoto.
- W każdym razie zróbmy, jak powiedział Gokudera, ale dopiero po tej lekcji zaczniemy… tak myślę. – zakomenderował brunet kończąc rozmowę, w tym samym momencie rozległ się pierwszy dzwonek, więc rozeszli się do swoich sal lekcyjnych.

***
Tak jak ustalili wcześniej, przez dwie kolejne przerwy łazili po szkole i pytali przypadkowe osoby o Kyoyę, jednak tak jak podejrzewali, żadna go nawet nie kojarzyła. Dopiero na sam koniec, podczas przerwy obiadowej udali się do pokoju KD. I tutaj ich przypuszczenia również się sprawdziły. Członkowie Komitetu gdy tylko im wspomnieli o Hibari’m zaczęli zerkać z niepokojem na Kusakabe, który przyznał, że już od dłuższego czasu nie dawało mu spokoju jakieś dziwne uczucie oraz mgliste wspomnienia o czarnowłosym chłopaku. Po rozmowie z nim ustalili, że to Tsuna i jego przyjaciele zajmą się rozwiązaniem tej zagadki, a Kusakabe dalej będzie zastępował Kyoyę dopóki ten nie wróci.

- Myślisz, że to dobre wyjście… ? – spytał Gokudera swojego szefa.
- Tak. Lepiej nie mieszajmy ich w nasze sprawy bardziej niż dotychczas, chyba że to będzie naprawdę konieczne i będziemy potrzebować dodatkowej pomocy.
- No fajnie… to co teraz zrobimy? – zadał pytanie Yamamoto.
- Cóż, jeśli nie macie nic ważnego do roboty po szkole to pójdziemy do mnie, przekażemy Reborn’owi, że jednak miał rację, a potem się zobaczy. On coś wspominał, że zajmie się szukaniem informacji o rodzinie Hibari’ego czy coś w tym stylu. Jak coś znajdzie to pewnie będzie kazał nam to sprawdzić. – odparł Tsuna wzdychając.
- Ale nie uważacie, że to dziwne? Nagle tyle osób zapomina o jednej. Tak jakby nigdy nie istniała… i równie nagle coś się zaczyna dziać z naszą pamięcią, zaczynamy coś kojarzyć sobie, przypominać, tak jakby rzucono na nas zaklęcie, albo poddano hipnozie, która powoli zaczyna zanikać, wyczerpywać się… cokolwiek się za tym wszystkim kryje… mam złe przeczucia. – wyznał Hayato, gdy wracali do klasy.
- Tak, ja też. Ale zasadnicze pytanie powinno brzmieć: Jak długo to już trwa? I od kiedy? – spytał Yamamoto, patrząc posępnie w podłogę.

Odpowiedziało mu milczenie. Wyraźnie dało się jednak wyczuć pytania, które nie zostały wypowiedziane.
 Skoro nie wiadomo jak długo to trwa, to czy uda im się odnaleźć Kyoyę, albo chociażby dowiedzieć co się z nim stało?

I… czy Kyoya na pewno wciąż jeszcze żyje?